Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016

Το μαγικό ελιξήριο της ανάπτυξης.



Ανέκαθεν σε αυτήν την παράξενη χώρα που ονομάζεται Ελλάδα, είχαμε συνηθίσει να ακούμε πάρα πολλές υποσχέσεις από τα πολιτικά κόμματα που υπόσχονταν την ευημερία μας και το ευρωπαϊκό όραμα μιας αναπτυγμένης, ισάξιας και ισοδύναμης χώρας μέλος της Ε.Ε.
Τα πακέτα Ντελόρ έρρεαν άφθονα, κυνηγήσαμε το όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων το 1996 και τελικά τα καταφέραμε το 2004. Παντού έβλεπες οικοδομές και έργα, οι τράπεζες μοίραζαν ζεστό χρήμα και ο Έλληνας ζούσε την ουτοπία του.
Σιγά μην μας άγγιζε το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, είχαμε ευρώ και είχαμε λεφτά να φάνε και οι κότες και το ενιαίο νόμισμα μας έκανε πιο Ευρωπαίους. Ειδικά η έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 έδειξε πως ο Έλληνας μπορεί να μεγαλουργήσει.
Δυστυχώς όμως όλη αυτή η λάμψη μας θάμπωσε και ως συνήθως επειδή ο πολίτης το αντιλαμβάνεται πάντα τελευταίος, ξαφνικά μια δυσοσμία, μια σαπίλα άρχισε να πλανάται στο αέρα. Ακόμα παραζαλισμένος ο Έλληνας πολίτης από τη συνεχή μέθη του χρήματος που σκόρπιζαν οι κυβερνήσεις επέλεξε να δαγκώσει το δόλωμα του τότε υποψήφιου πρωθυπουργού ότι: "Λεφτά υπάρχουν!".
Ξυπνήσαμε απότομα από το όνειρο της ευμάρειας και προσπαθήσαμε μέσα στο σοκ να αντιληφθούμε τι είχε συμβεί. Από τότε η χώρα μπήκε στον πειραματικό σωλήνα των "φιλελλήνων" εταίρων μας, που με υπεροψία μας έδωσαν αντιβιωτικά και φάρμακα που μας αρρώστησαν ακόμα πιο πολύ.
Δοσίλογες κυβερνήσεις διαδέχτηκαν η μία την άλλη, αιώνιοι αντίπαλοι συμμάχησαν για την καρέκλα και θυσίασαν μία πατρίδα και έναν λαό που υποφέρει μέχρι και σήμερα.
Σκοπός του άρθρου δεν είναι να αναλύσει τόσο τις προθέσεις και σχεδιασμούς των ντόπιων ή των ξένων "συμμάχων", αλλά να σταθεί στο μαγικό ελιξήριο που μας πλάσαραν όλοι τους και που λεγόταν ανάπτυξη.
Αυτό το μαγικό ελιξήριο που επί χρόνια ακούγαμε και που όλο ήταν στον δρόμο και θα έσωζε την οικονομία, θα μπαλαντζάριζε τα χρέη και θα έφερνε ψωμί στο τραπέζι του Έλληνα με μια δυνατή γροθιά στην ανεργία.
Γιατί όμως αυτό το μαγικό ελιξήριο κατέληξε να είναι ένα placebo; Γιατί δεν μας έσωσε; Σε όλες τις τελευταίες εκλογές κάθε υποψήφιος το παρουσίαζε σαν το χαπάκι που θα έφερνε την ανάπτυξη πιο γρήγορα απ'ότι μια ασπιρίνη σταματάει τον πονοκέφαλο.
Ως συνήθως οι φοβεροί μας "πολιτικάντηδες" ως άλλοι κομπογιανίτες διεφώνησαν στην θαυματουργό συνταγή του χαπιού. Παράλληλα υπήρχε και η επέμβαση των ειδικών (ΤΡΟΙΚΑ, ΔΝΤ, ΕΚΤ) που χωρίς να έχουν σώσει έως τώρα κάποιον ασθενή, εξέφραζαν άποψη για τη σύσταση του χαπιού, ενώ παράλληλα ήταν και κάτοχοι της φαρμακοβιομηχανίας.
Επιστήμονες και ειδικοί με πομπώδες ύφος είχαν το τέλειο χάπι. Όλοι οι σωτήρες μαζί έτρεχαν να μας δώσουν το μαγικό ελιξήριο του Dr. Doxey, όπως στα Λούκυ Λουκ και οι εδώ ιθαγενείς έπεφταν στα τέσσερα προκειμένου να αποκτήσουν το φάρμακο που θα έσωζε την Ελλάδα, όχι τον Έλληνα (γιατί ο γεωγραφικός χώρος μπορεί και χωρίς κατοίκους).

Γιατί όμως αυτό το θαυματουργό φάρμακο δεν έκανε κάτι; Οι υπηρετώντες τα διάφορα κόμματα θα πεταχτούν να κατηγορήσουν τις διαδοχικές κυβερνήσεις, υπουργούς και θα δώσουν έμφαση στην τελευταία κυβέρνηση. Ουδείς αναμάρτητος θα πω εγώ για αρχή και θα προσθέσω ότι χωρίς να προσπαθώ να δώσω άφεση αμαρτιών στον Αλέξη, πάντα σε αυτή τη χώρα φταίει ο τελευταίος που παραλαμβάνει το καταχρεωμένο ταμείο. Ε λοιπόν, όχι δεν μπορώ να ξεχάσω τα 40 χρόνια κακοδιαχείρησης που μας οδήγησαν εδώ. Δεν μπορώ να ξεχάσω τα σκάνδαλα και σαφώς την ευθύνη που είχαν και θα έχουν πάντα οι κυβερνώντες έναντι στο λαό. Αυτοί είναι οι υπεύθυνοι για τα ψέμματα που είπαν, τα χρέη και το κυριότερο για την κοινωνική διαφθορά που καλλιέργησαν για να κρατήσουν τις καρέκλες τους. Κύριε παχύδερμε, δεν τα φάγαμε μαζί. Προσπαθήσατε να μας κάνετε συνενόχους ρίχνοντας μια πετσούλα, την ίδια στιγμή που ξεκοκκαλίζατε το γουρουνόπουλο. Κύριε παχύδερμε, το γουρουνόπουλο έριξε έξω την χώρα και όχι η πετσούλα.
Από εκεί και πέρα ας συνεχίσουμε την εξερεύνηση της απάντησης γιατί αυτή η ανάπτυξη είναι μόνο ένα placebo και έχει μικρότερη αξία και από την καραμέλα που πιπιλάνε όλοι οι ειδικοί γιατροί "σωτήρες".
1. Επί 40 χρόνια δεν υπήρξε ποτέ μία κεντρική στρατηγική για το προς τα που πάει η χώρα. Από την άμυνα της χώρας, μέχρι την οικονομική της ανάπτυξη, το τοπίο παρέμεινε θολό και αυτό γιατί κανέναν κυβερνήτη δεν τον ενδιέφερε η χώρα, παρά μόνο η καρέκλα και η μάσα.
2. Πόσες φορές η παραγωγικότητα επηρεάστηκε από αποφάσεις της Ε.Ε. και μας γύρισε μπούμερανγκ; Παράδειγμα η εντολή για μείωση των βοοειδών από την ΕΕ προ 2000 με αποτέλεσμα την ανάγκη εισαγωγής γάλακτος εν έτη 2015.
3. Πριν πάω στους αγρότες ας ξαναέρθουμε στους πολιτικούς μας που συνασπίστηκαν με τα διάφορα καρτέλ, νομιμοποίησαν την μίζα και επέτρεψαν στη διαφθορά να ανθίσει σε κάθε τομέα. Πόσοι διαπλεκόμενοι με βουλευτές στο τσεπάκι τους έβγαζαν νόμους με πόρτες και παράθυρα προς το συμφέρον τους; Έτσι μία μερίδα αγροτών με Porsche και συνεταιρισμούς πήρε στο λαιμό της, την αγροτική τάξη εισπράτοντας τεράστιες αποζημιώσεις. Όλοι θυμόμαστε πως το ίδιο κοπάδι στην Κρήτη το παρουσίαζαν ως 5 κοπάδια ή το εμβαδό των καλλιεργιών που ξεπερνούσε την Κρήτη και συναγωνιζόταν την Κύπρο. Αλλά όταν ο κυβερνών δεν τιμωρεί και στη χαρίζει για να τον ψηφίσεις καταλήγεις να κλέβεις και να είσαι και υπερήφανος κλέφτης.
4. Από εκεί και πέρα ας πάμε στους εθνικούς εργολάβους και στα έργα που δεν έγιναν ποτέ, αφήνοντας μηδενικές υποδομές για ανάπτυξη.
5. Ας ξαναεπιστρέψουμε στα καρτέλ που συνεννοημένα αύξησαν το κόστος ζωής και έβγαλαν πολλές φορές υπερκέρδη εις βάρος παραγωγών και καταναλωτών.
6. Το ελληνικό δημόσιο, το πιο χαοτικό σύστημα όπου δεν υπάρχει καμία διακλαδικότητα ανάμεσα στις υπηρεσίες και η γραφειοκρατεία των εντύπων που αλλάζουν με κάθε τροποποίηση νόμου οδηγούν σε νέους δαιδαλώδης λαβυρίνθους. Από την κακοδιαχείρηση εργατικών πόρων έως την κακοδιαχείρηση οικονομικών πορών για να λύσουν έναν γόρδιο δεσμό στον οποίο απλά προσθέτουν γαϊδουρόκομπους. Πάντα βέβαια με σκοπό την τακτοποίηση του ρουσφετιού.
7. Ανεπάγγελτοι γόνοι οικογενειών που κυβερνούν επί χρόνια και τεμπελχανάδες συνδικαλιστές που πολιτεύονται, δεν έχουν ιδέα τι θα πει ανάπτυξη, επιχείρηση και εργασία. Μην ξεχνάμε ότι αποφάσισαν να γίνουν πολιτικοί γιατί ακόμα και ψιλικατζίδικο θα το έριχναν έξω. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε σαφώς ότι αυτοί που έχουν την λύση στην οικονομία είναι οι ίδιοι που έχουν χρέη άνω των 300.000.000€ με τα κόμματά τους!
Και τώρα ερχόμαστε στους αλλοδαπούς ειδήμονες γιατρούς-μάγους που μας έδιναν ελιξήρια με την σέσουλα. Δεν θέλω να μπω στο τρυπάκι ότι για τα προβλήματα του Έλληνα, φταίνε πάντα οι άλλοι και δεν πρόκειται να αρχίσω συνομωσιολογικές θεωρίες περί Εβραίων, Μασόνων και Πεφωτισμένων, αλλά έχω κάποιους ενδοιασμούς για τις καλές τους προθέσεις.
1. Εφόσον ήξεραν την κατάσταση, γιατί δεν επενέβησαν προς το γενικό καλό της Ελλάδας και της ΕΕ; Προσωπικά η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη φάνηκε σαν τον τύπο που κερνάει την κοπέλα αράδα ποτά για να την μεθύσει και μετά να την γαμ... ρίξει στο κρεβάτι.
2. Γιατί όλοι αυτοί που πιπιλάνε επίσης την καραμέλα για το ελιξήριο της ανάπτυξης, δίνουν εντολές που όχι μόνο δεν βοηθούν αλλά καταλήγουν να είναι αντίξοες. Παράδειγμα τη στιγμή που στις χώρες τους η φορολογία μιας εταιρείας που ξεκινάει είναι με τέτοιο τρόπο ώστε να βοηθήσει την επιβίωσή της μέχρι να παράξει κέρδος, στην Ελλάδα μας διατάζουν να ζητάμε 100% προκαταβολή φόρου από μί καινούρια εταιρία που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της.
3. Γιατί από την μία κόπτονται για τα χρήματα που χάνονται, αλλά αντί να κυνηγήσουν τα κλεμμένα πολιτικών, εργολάβων κτλ, κυνηγάνε τον μέσο φορολογούμενο και την μέση επιχείρηση;
4. Γιατί ενώ πλέον έχουν την δυνατότητα νομοθετικής παρέμβασης, δεν προσπαθούν να υποστηρίξουν την δημιουργία ενός σταθερού νομοθετικού αναπτυξιακού προγράμματος που να εγγυάται την επένδυση κεφαλάιων από επενδυτές, αντί να διατάζουν στο κράτος να ψαλιδίζει όπως και όπου θέλουν εκείνοι με αποτέλεσμα την έλλειψη αξιοπιστίας και άρα την απομάκρυνση των επενδυτών;
5. Ενώ η οικονομία θέλει μετάγγιση αίματος παρακολουθούμε μια εμμονή με την πρωτόγονη ιατρική τεχνική της αφαίμαξης. Υποθέτω όταν τα παιδιά στην Αιθιοπία πεινούσαν η δικιά τους λύση θα ήταν η δίαιτα.
Μετά από όλες τις παραπάνω σκέψεις δεν θα ήθελα ποτέ ως επενδυτής να φέρω κεφάλαιο σε ένα κράτος που είναι πλέον στημένο για κλέψει. Το πρόβλημα δεν είναι το κόστος των εργατικών χεριών, το πρόβλημα είναι οι αντίξοες συνθήκες όπως οι απεργίες, αστάθεια νόμων που ξαφνικά από εκεί που σου χρωστούσαν σου πήραν και το βόδι, άδικες εισφορές, άδικοι φόροι, διαφθορά και παντελής έλλειψη υποδομών.
Δεν λέω πως δεν έχουμε μερίδιο ευθύνης! Αλλά πλέον είμαστε στην εντατική, λόγω τοξικότητας του μαγικού ελιξηρίου!