Ελληνικές πορείες, απεργίες και ο Αίσωπος

Όλοι γνωρίζουμε τους μύθους του Αισώπου. Πρωταγωνιστές στους μύθους του Αισώπου είναι, κατά το πλείστον, ορισμένα ζώα, όπως η αλεπού, ο λύκος, το λιοντάρι, το ελάφι κ.ά. Κυρίως είναι διάλογοι μεταξύ ζώων που μιλούν κι ενεργούν σαν άνθρωποι, ενώ υπάρχουν και μερικοί με ανθρώπους ή θεούς. Πρόκειται για μικρά οικιακά αφηγήματα, διατυπωμένα με μεγάλη συντομία. Ο χαρακτήρας τους είναι ηθικοδιδακτικός, συμβολικός κι αλληγορικός.

Σήμερα Πέμπτη 4η Φεβρουαρίου 2016, θα αναφερθούμε στον παρακάτω μύθο που επαναλαμβάνεται.

Ήταν κάποτε ένας βοσκός που είχε ένα κοπάδι με αρκετά πρόβατα σε ένα καταπράσινο λόφο κοντά στο μαντρί και τα άφηνε να βοσκήσουν με την ησυχία τους.

Συνήθως περνούσε την ώρα του παίζοντας την φλογέρα του, αλλά να που μία μέρα την ξέχασε στο μαντρί.
Μην έχοντας τι να κάνει, σκέφτηκε να σκαρώσει μία φάρσα στους συγχωριανούς του. Ανέβηκε λοιπόν σε ένα βράχο και άρχισε να φωνάζει προς την κατεύθυνση του χωριού: «Βοήθεια συγχωριανοί. Λύκοι τρων τα πρόβατα μου. Τρέξτε. Βοήθεια.»

Οι άντρες του χωριού άρπαξαν ότι βρήκαν μπροστά τους και έτρεξαν να βοηθήσουν τον βοσκό, που μόλις τους είδε άρχισε να γελάει με το πάθημα τους.

Ο βοσκός, όπως φαίνεται, βρήκε πολύ αστείο αυτό που έκανε, αφού το επανέλαβε κάνα δυο φορές ακόμα και κάθε φορά οι συγχωριανοί του έτρεχαν να τον βοηθήσουν. Να όμως που μια μέρα, μια αγέλη πεινασμένων λύκων όρμισαν στο κοπάδι του βοσκού και άρχισαν να το ξεκληρίζουν. Τρομαγμένος ο βοσκός έβαλε τις φωνές και καλούσε σε βοήθεια: «Βοήθεια συγχωριανοί. Λύκοι τρων τα πρόβατα μου. Τρέξτε. Βοήθεια.» Κανείς όμως δεν πήγε να τον βοηθήσει αφού όλοι νόμιζαν ότι για άλλη μια φορά ήθελε να γελάσει μαζί τους.

Εκείνη την φορά οι μόνοι που γέλασαν ήταν οι λύκοι. Βρήκαν πρώτης τάξεως φαγητό και το έφαγαν με την ησυχία τους. Μόνο ένας άνθρωπος εκεί κοντά κάτι φώναζε αλλά όπως είναι γνωστό οι λύκοι δεν γνωρίζουν την ανθρώπινη γλώσσα για να καταλάβουν τι έλεγε και έτσι συνέχισαν ανενόχλητοι το φαγητό τους.

Αφού θυμηθήκαμε τον ανωτέρω μύθο, ας τον αποσυμβολίσουμε στο πνεύμα της ημέρας. Το πνεύμα της ημέρας είναι η μεγαλειώδης πανελλαδική απεργία και κινητοποίηση όλων ενάντια στα σκληρά και απάνθρωπα μέτρα που μας επιβάλει η Τρόικα, θεσμοί, δανειστές, εταίροι και όπως αλλιώς θέλουμε να τους αποκαλούμε.

Εδώ και 40 χρόνια, από τότε που οι αγελάδες ήταν παχιές, κυριαρχούσε η ιδέα του αριστερισμού και αριστερού σοσιαλισμού που καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα επί εποχής ΠΑΣΟΚ με κύριο σλόγκαν την "Αλλαγή", αλλιώς και "Περεστρόικα". Στο πνεύμα αυτής της εποχής τοποθετήθηκαν διάφοροι τσομπαναραίοι ως επικεφαλής των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και άλλων εργατικών σωματείων και για ψύλλου πήδημα οργάνωναν απεργίες και πορείες γιατί είχαν δικαιώματα και αυτά τα δικαιώματα ξεπλένονται μόνο με χρήμα (δανεικό). Έτσι αυτοί οι τσομπαναραίοι έβοσκαν τα πρόβατα με τα πλακάτ, σαλαγούσαν στα πέριξ της πλατείας Συντάγματος και επέστρεφαν χαρούμενοι στα σπίτια τους έχοντας κάνει περίπατο, γλυτώσει μια μέρα εργασίας και εκτονωθεί σε συνθήματα κατά της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ.

Εξάλλου το ρουσφέτι καλύτερα κρατούσε και ήταν ένας δίκαιος αγώνας για μια θέση στο δημόσιο. Έτσι άνευ λόγου και αιτίας οι τσομπαναραίοι βροντοφώναζαν εναντίον ανύπαρκτων λύκων και τα πρόβατα ακολουθούσαν μασουλώντας το σανό των "ΘΑ".

Σιγα σιγά οι απεργίες και οι πορείες έγιναν μια ρουτίνα, κάτι σαν σχολικές εκδρομές. Πολύ διαμαρτυρία και άγχος για τους λύκους, αλλά λύκοι πουθενά. Φυσικά ο χαβαλές που άρχισε να εμπεριέχει και αναρχικούς και λίγο δράση, καλά κρατούσε.

Εδώ που τα λέμε, το περπάτημα κάνει καλό στην καρδιά από την καθημερινή καθιστική ζωή σε μια καρέκλα μιας δημόσιας υπηρεσίας. Οι τσομπαναραίοι μεριμνούσαν και για την υγεία των εργαζομένων.

Μια μέρα ήρθε το πρώτο μνημόνιο και ακολούθησε και ένα δεύτερο. Πορείες, απεργίες, διαμαρτυρίες και αγανακτισμένοι που ούρλιαζαν ενάντια στους λύκους που πλέον κατασπάραζαν το κοπάδι. Τα πρόβατα γίνανε κριάρια και πλακώσαν τους τσομπαναραίους που έσπαγαν πλάκα με την ασφάλεια του κοπαδιού (ψηφοφόρων), αλλά τα μέτρα περνούσαν το ένα μετά το άλλο.

Το όπλο "απεργία, συγκέντρωση, διαμαρτυρία" που είχαν οι εργαζόμενοι πλέον είχε αδειάσει, γιατί όλες οι σφαίρες είχαν γίνει μπαλωθιές και δεν είχαν μείνει άλλες όταν κατέφθασαν οι λύκοι. Το μεγαλύτερο σοκ ήταν, όταν τα πρόβατα αντιλήφθηκαν πως τα αφεντικά των επαγγελματιών τσομπαναραίων ήταν οι λύκοι.

Βελάζανε τα πρόβατα μπροστά στη σφαγή και η απάντηση των λύκων ήταν ότι "δεν γνωρίζουν την προβατίσια γλώσσα για να καταλάβουν τι έλεγε" και έτσι συνέχισαν ανενόχλητοι το φαγητό τους.

Βέβαια ανάμεσα στους λύκους υπήρξαν και αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις αγέλες. Έπρεπε να γίνει κάτι για να ηρεμήσουν τα πρόβατα και έτσι οι λύκοι με αλτρουιστικό πνεύμα αποφάσισαν να γλυτώσουν την σφαγή των προβάτων. Η μία αγέλη ήθελε φόρο αίματος, η άλλη αγέλη ήθελε τα πρόβατα να βόσκουν ανέμελα με νέους τσομπαναραίους. Μοιράσανε εκ νέου σανό και τα πρόβατα τρέξανε να υποστηρίξουν την μία ή την άλλη αγέλη. Ακούστηκαν απόψεις, έντονες αντιπαραθέσεις και έγιναν τσακωμοί. Μα τελικά, ποιά αγέλη λύκων είχε την καλύτερη λύση;

"Άμοιρα πρόβατα, δεν έπαψαν ποτέ να είναι λύκοι!"